Jaki wybrać gaz osłonowy do spawania TIG, a jaki do spawania MIG/MAG?

Grupa R

Grupa R zawiera mieszanki argonu i wodoru o działaniu redukującym. Gazy grupy R1 oprócz argonu i helu znajdują zastosowanie w spawaniu metodą TIG i spawaniu plazmowym, natomiast gazy podgrupy 2 o wysokiej zawartości wodoru (H) – w cięciu plazmowym i do ochrony grani (gazy formujące).

Grupa I

W grupie I skupiają się gazy obojętne. Znajduje się w niej argon (Ar) i hel (He) oraz mieszanki argonu i helu. Stosowane są one do spawania metodą TIG, MIG i spawania plazmowego, a także do ochrony grani.

Grupa M

W obszernej grupie M, podzielonej na podgrupy M1, M2 i M3, skupione są mieszanki gazowe do spawania metodą MAG. Także tu każda grupa jest podzielona na 3 lub 4 podgrupy. Gazy od M1.1 do M3.3 są uporządkowane według właściwości utleniających, tzn. M1.1 jest gazem słabo utleniającym, a M3.3 jest gazem najsilniej utleniającym. Głównym składnikiem tych gazów jest argon, przy komponentach aktywnych znajdują się domieszki tlenu (O) lub dwutlenku węgla (CO2) wzgl. tlenu i dwutlenku węgla (gazy trójskładnikowe).

Grupa C

W szeregu gazów do spawania metodą MAG w grupie C znajduje się czysty dwutlenek węgla oraz mieszanka dwutlenku węgla i tlenu. Ostatni przypadek nie ma jest zastosowania w Niemczech. Gazy grupy C mają najsilniejsze właściwości utleniające, ponieważ CO2 w wysokiej temperaturze łuku rozpada się, przy czym oprócz tlenku węgla powstają duże ilości tlenu.

Grupa F

W grupie F znajduje się azot (N) oraz mieszanka azotu i wodoru. Obydwa gazy można stosować do cięcia plazmowego i formowania.

Oprócz reakcji utleniających, skład gazu zmienia także właściwości elektryczne i fizyczne w przestrzeni łuku, a tym samym właściwości spawania. Po dodaniu helu do argonu poprawia się np. przewodność cieplna oraz zawartość ciepła w atmosferze łuku. Obydwa czynniki przyczyniają się do powstania łuku o wyższej gęstości energii i tym samym do lepszych sposobów wtapiania. Domieszka aktywnych składników w mieszankach gazowych prowadzi m.in. do powstawania drobniejszych kropli podczas wytapiania drutu elektrodowego. Ponadto poprawia się transport ciepła w łuku. To również pozwala uzyskać lepsze sposoby wtapiania.
Wymaganą wielkość przepływu gazu osłonowego można wyliczyć na podstawie reguły empirycznej, a mianowicie w litrach na minutę powinna wynosić 10- do 12-krotność średnicy drutu.
W przypadku spawania metodą MIG aluminium z powodu wysokiej skłonności do utleniania materiału ustawiane są wielkości przepływu wykraczające nieco poza ten zakres, w mieszankach gazowych Ar/He, z uwagi na niską gęstość helu, także znacznie większe. Ciśnienie gazu wypływającego z butli lub przewodu pierścieniowego jest początkowo redukowane. Ustawioną wielkość przepływu można odczytać na manometrze, skalibrowanym razem z dyszą pomiarową lub na przepływomierzu z pływakiem.